نمي‌خواهيم قهرمان باشيم

در سرزمين هزار دستان که ايران زمينش مي‌نامند دور تکرار فجايع و وقايع گوئي دوري پايان ناپذير است . دوران تراژدي‌ها پايان پذيرفته و دوران کمدي‌ها مدتهاست آغاز گشته است. نامه روزبه ميرابراهيمي حتي نگاهي را به حيرت و تعجب ننشاند. هيچ انگشتي در دهان از بزرگي حقيقت بسته شده ، گزيده نشد. اگر ديروز نام‌آوراني جلوي دوربين‌ها نشستند که هيچ کس را باور شکست‌شان نبود امروز جواناني مجبور به اعتراف و توبه دروغين مي شوند که از دنياي پيچيده سياست هيچ چيز نمي‌خواهند جز دمي آسوده زيستن و کوتاه زماني حرکت وطن را به سوي آبادي نظاره کردن .
کرباسچي نيز در زماني که کاريزماي خاتمي معجزه‌ها مي کرد و دور، دور زايش سلسله وار قهرمانان بود اگر چه دلگير از هاشمي و غمگين از تنها ماندن در پس ميله هاي زندان ، اما به توصيه او در واپسين ديدار گوش فراداد و با ارسال نامه‌اي براي رهبري تقاضاي عفو کرد. پاي که از زندان بيرون نهاد آماج انتقادها واقع شد اما يک کلام فرياد زد : نمي‌خواستم قهرمان باشم . دخترش نيز به حمايت از پدر پرداخت و از رنج نبودش گفت و گله کرد از مردمي که او را قهرمان مي خواهند اما از درد و فراق نبود پدر، هيچ نمي‌دانند. مرتضي مرديها تنها نويسنده‌اي بود که او را ستود که عصر مرگ قهرمانان را به خوبي درک کرده و آموخته است که بيش از رفتن و جاودانه شدن ، ماندن و بهتر زيستن ارزشمند است.
علي افشاري‌ هم در برابر دوربين‌ها اعتراف کرد. هيچ ناظر سياسي اما نه بر او خرده گرفت و نه او را عنصري سوخته نام نهاد. افشاري نيز چونان تمام فعالان دانشجوئي از زندان رست و دگر بار از دموکراسي و جمهوريخواهي نوشت و نامش را در ميان آغازگران حرکتي نمادين براي رفراندوم نشاند تا نشان دهد افشاري ‌همان افشاري است همچنان که ميرابراهيمي ‌همان است که بود حتي اگر در نامه‌اي از عطوفت و رافت اسلامي بازجويان خويش تقدير کند و خود را افشاگر حقايقي جا بزند که کمتر کسي از آن آگاه نيست . ميرابراهيمي شايد چندي ننويسد و احتياط پيشه کند اما هرگز در ديدگاه چشمان نگران سرنوشت ايران‌ اتهامي بر شانه‌هايش سنگيني نخواهد کرد .
آري ، مي‌خواهيم مبارزه کنيم اما نمي‌خواهيم قهرمان باشيم و تنديس‌مان يادمان اسطوره‌اي از جان گذشته جلوه کند . مبارزه مي کنيم تا بهتر زندگي کنيم . براي زندگي مي‌نويسيم نه براي مرگ . پس زندگي را پاس مي داريم نه مرگ را .