واکنش‌های اولیه به آغاز به کار تلویزیون ماهواره‌ای «رسا» بسیار شبیه و یکسان بود: نگاهی پرسشگر و مأیوس و بغض‌زده و حسرت‌بار همراه با سری که آرام به نشانه‌ی تأسف، کمی بالا و پایین می‌آمد و لب‌هایی که جمع می‌شد و می‌پرسید: «رسا رو دیدی...؟!»
همین واکنش ساده نشان می‌داد که تلویزیون ماهواره‌ای رسا (رسانه سبز ایران) از چه نقطه‌ی نازلی شروع کرده و چه امیدهای نوشکفته‌ای را ناامید ساخته است. تلاش و گاه تقلای دست‌اندرکاران و مجریان این شبکه کاملاً مشهود بود؛ مخاطبان بسیاری هم از سر همفکری و همدلی، به امید بهبود کیفی، وفادارانه برنامه‌ها را تحمل و تماشا می‌کردند؛ اما با این وجود، سطح کیفی برنامه‌ها حتی نتوانست انتظار این قشر از مخاطبان را برآورده سازد. «رسا» نه تنها نتوانست مخاطبی جذب کند که حتی مخاطبان وفادار خود را نیز گریزان ساخت.
درباره نقاط ضعف تلویزیون رسا، یادداشت‌های بسیاری منتشر شده است؛ از نبود -و شاید ممنوعیت حضور- مجری زن بی‌حجاب در کنار مجری محجبه‌ی برنامه بگیر تا یکسویه بودن خبرها و تحلیل‌ها که خود را در استقبال مخاطبان از تنها برنامه‌ی چندصدایی این تلویزیون یعنی برنامه‌ی میزگرد نشان می‌داد.
در میان نقاط ضعف این شبکه، عدم تولید خبر و محتوا از همه مشهودتر بود. همین امر خود را در روخوانی و تکرار اخبار سایت‌های اینترنتی مختلف در بخش‌های خبری این شبکه نشان می‌داد. خبرهایی که فعالان سیاسی و رسانه‌ای از پیش از آنها آگاه بودند و تماشای بخش اخبار این شبکه، چیزی به دانسته‌های آنها نمی‌افزود.
نکته‌ی مهم این بود که این شبکه در همان روخوانی خبرها، بیشتر اخبار مربوط به زندانیان سیاسی و شرح آنچه را بر آنها و خانواده‌هاشان رفته بود، بازتاب می‌داد. حجم بالای اخباری از این دست از یک طرف و نسبت بزرگی که در میان کل خبرهای این شبکه به چنین اخباری اختصاص یافته بود از طرف دیگر، در عمل این شبکه را به صدای این گروه تبدیل کرده بود.
بازتاباندن اخباری اینچنین، نتیجه‌ی ناخواسته‌ی دیگری نیز داشت: حاکم شدن فضای رعب و وحشت بر فعالان سیاسی و رسانه‌ای از یک سو و مخاطبان عادی و خانواده‌هایی که همراه با فرزندان به تماشای این شبکه نشسته بودند از سوی دیگر. آشکار است که چنین پیامدی با اصل هدف از تأسیس این شبکه، در تضاد کامل بود. اما در هر حال این اتفاق افتاد و نتیجه‌ی آن در اولین گام، رویگردانی بخشی از تماشاگران از مشارکت و همراهی سیاسی و در گام بعدی، رویگردانی از همراهی رسانه‌ای با این شبکه بود. بسیاری، شبکه‌های دیگر را به عنوان رسانه‌ی مرجع خود برگزیدند و با نادیده گرفتن رسا، صدای آن را پیش از آنکه خود خاموش شود، خاموش کردند.
همین واکنش ساده نشان می‌داد که تلویزیون ماهواره‌ای رسا (رسانه سبز ایران) از چه نقطه‌ی نازلی شروع کرده و چه امیدهای نوشکفته‌ای را ناامید ساخته است. تلاش و گاه تقلای دست‌اندرکاران و مجریان این شبکه کاملاً مشهود بود؛ مخاطبان بسیاری هم از سر همفکری و همدلی، به امید بهبود کیفی، وفادارانه برنامه‌ها را تحمل و تماشا می‌کردند؛ اما با این وجود، سطح کیفی برنامه‌ها حتی نتوانست انتظار این قشر از مخاطبان را برآورده سازد. «رسا» نه تنها نتوانست مخاطبی جذب کند که حتی مخاطبان وفادار خود را نیز گریزان ساخت.
درباره نقاط ضعف تلویزیون رسا، یادداشت‌های بسیاری منتشر شده است؛ از نبود -و شاید ممنوعیت حضور- مجری زن بی‌حجاب در کنار مجری محجبه‌ی برنامه بگیر تا یکسویه بودن خبرها و تحلیل‌ها که خود را در استقبال مخاطبان از تنها برنامه‌ی چندصدایی این تلویزیون یعنی برنامه‌ی میزگرد نشان می‌داد.
در میان نقاط ضعف این شبکه، عدم تولید خبر و محتوا از همه مشهودتر بود. همین امر خود را در روخوانی و تکرار اخبار سایت‌های اینترنتی مختلف در بخش‌های خبری این شبکه نشان می‌داد. خبرهایی که فعالان سیاسی و رسانه‌ای از پیش از آنها آگاه بودند و تماشای بخش اخبار این شبکه، چیزی به دانسته‌های آنها نمی‌افزود.
نکته‌ی مهم این بود که این شبکه در همان روخوانی خبرها، بیشتر اخبار مربوط به زندانیان سیاسی و شرح آنچه را بر آنها و خانواده‌هاشان رفته بود، بازتاب می‌داد. حجم بالای اخباری از این دست از یک طرف و نسبت بزرگی که در میان کل خبرهای این شبکه به چنین اخباری اختصاص یافته بود از طرف دیگر، در عمل این شبکه را به صدای این گروه تبدیل کرده بود.
بازتاباندن اخباری اینچنین، نتیجه‌ی ناخواسته‌ی دیگری نیز داشت: حاکم شدن فضای رعب و وحشت بر فعالان سیاسی و رسانه‌ای از یک سو و مخاطبان عادی و خانواده‌هایی که همراه با فرزندان به تماشای این شبکه نشسته بودند از سوی دیگر. آشکار است که چنین پیامدی با اصل هدف از تأسیس این شبکه، در تضاد کامل بود. اما در هر حال این اتفاق افتاد و نتیجه‌ی آن در اولین گام، رویگردانی بخشی از تماشاگران از مشارکت و همراهی سیاسی و در گام بعدی، رویگردانی از همراهی رسانه‌ای با این شبکه بود. بسیاری، شبکه‌های دیگر را به عنوان رسانه‌ی مرجع خود برگزیدند و با نادیده گرفتن رسا، صدای آن را پیش از آنکه خود خاموش شود، خاموش کردند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفاً فقط در مورد موضوع این نوشته نظر بدهید. با سپاس!