یا علی گفتیم و عشق آغاز شد

همچنان كه پيش از اين آورده‌ام حدود شش ماه پيش (خرداد 82) با انتشار مقاله «پايان سكوت ايرانيان» در سايتهاي اينترنتي (گويا ، سياه سپيد و ايران امروز) دور جديد فعاليت هاي سياسي‌ام را شروع كردم . از آن پس مقالاتم به طور پراكنده در سايتهاي فوق درج مي‌شد . اين همكاريهاي نامنظم و پراكنده به همكاري مستمر اين قلم با نشريه اينترنتي سياه سپيد و وبلاگ گروهي خاكستري انجاميد .

از همان زمان دوستان پيشنهاد ايجاد يك وبلاگ شخصي را مطرح مي‌ساختند . اين كار انجام شد اما وبلاگ نگارنده به جاي يك وبلاگ فعال به آرشيو مقالاتم تبديل گشت . پيشنهاد دوستان مبني بر تغيير فرمت بسيار ساده و كليشه‌اي وبلاگ و فعال ساختن آنرا جدي نمي‌گرفتم تا اينكه دوست عزيزي از ديار اهل قلم با استدلال و منطق اين درخواست را مطرح كرد و چقدر به دلم نشست ، از آن گذشته برخي مطالب جنبه شخصي پيدا مي‌كنند و وبلاگ گروهي مكان مناسبي براي انتشار آنها نيست .

از آنجا كه آشنائي مختصري با طراحي وب دارم از چند تن از دوستان كمك طلبيدم اما هر چه بيشتر گشتم كمتر يافتم ؛ آناني هم كه توانائي طراحي داشتند به عناوين مختلف از ياريم سر باز زدند ؛ اين قلم نيز كه به هيچ عنوان به مچ گيري افراد حين دروغ گفتن ( مگر اينكه سياسي باشند و دروغ سياسي بگويند ! ) عادت ندارد هيچ نگفت . آستين ها را بالا زدم و چند ساعت به يك قالب ساده ور رفتم و نتيجه اوليه فرمتي بود كه احتمالا در چند روز گذشته برخي از دوستان ديده‌اند .

در اين چند روز بعضي دوستان بر سر اين قلم منت نهاده و انتقادات و نظرات خود را منتقل كردند . حاصل همان است كه امروز پيش روي شماست . اصل را بر سادگي و پرهيز از شلوغي هاي رايج در بسياري سايتها نهادم كه لازمه يك سايت سياسي-اجتماعي هم همين است . از اين پس به ياري خداوند هر چند روز با مقاله يا يادداشت جديدي در خدمتان خواهم بود . اين وبلاگ بنا را بر ارتباط دو طرفه خوانندگان و نگارنده نهاده است . بسيار متشكر خواهم شد اگر با نظرات خود محيط صميمانه اي را براي گفتگو و اظهار نظر فراهم سازيد .