۱۳۹۰/۱۰/۳۰

یارانه‌ها و روستائیان

«در شهرهای دورافتاده و اساساً بهتر است بگویم در تمام ایران به غیر از تهران، بخش مهمی از کارگران از روستاها تأمین می شوند. کشاورزی که کاری دائمی نیست. بنابراین کشاورز دو سه ماه روی زمین کار می‌کند و بعد باید برای ادامه‌ی کار و کسب درآمد به یک کارخانه‌ی صنعتی یا تولیدی رجوع کند. از سال گذشته که دولت به هر نفر ۴۵ هزار تومان پول می‌دهد، عملاً روستاییان دست از کار کشیده‌اند؛ حالا آنها نه کشاورزی می کنند و نه برای کار به کارخانه‌ها رجوع می‌کنند. حداکثر اگر بخواهند خیلی زحمت بکشند، یکسری کارهای ساده مانند فروش میوه در خیابان و کنار اتوبان انجام می‌دهند و پول کمی درمی‌آورند. این پول کم در کنار مبلغی که دولت می‌دهد، می‌شود تمام زندگی اینها.»

«در همین یک سال خیلی از اینها باز هم بچه‌دار شده‌اند. اگر شش نفر بودند، تلاش کرده‌اند که هشت نفر شوند. آنها که ۱۰ نفر هستند باعث فخر روستا شده‌اند. خلاصه تلاشی صورت گرفته تا زاد و ولد زیاد شود. هر چه بچه‌ی بیشتری داشته باشی، پول بیشتری هم به شما می‌دهند. به این ترتیب اساساً نیازی به کار نیست. وقتی اینها کار نمی‌کنند، کارخانه‌ها هم با مشکل تأمین نیروی کار مواجه می‌شوند. در شهرستان‌ها نیروی کار به دو بخش تقسیم می‌شوند. یک گروه تحصیلکرده‌ها هستند که در خط تولید به عنوان کارگر ساده کار نمی‌کنند. یک گروه هم همین کارگران هستند که در حال حاضر اصلاً کاری نمی‌کنند.»

«قبلاً کمیته امداد به روستاییان کمک می‌کرد و قدم‌هایی بر می‌داشت. اساساً تلاش هم این بود که به آنها کاری را بیاموزند یا توانمندی را در کشاورزی ایجاد کنند. ولی از وقتی پول نقدی به اینها داده می‌شود، دیگر داستان کار در روستاها تمام شده است. کسی دنبال کار کردن نیست. واقعاً دولت باید هر چه زودتر تدبیری بکند؛ در صورتی که شرایط همین‌طور ادامه پیدا کند بحران بسیار بزرگی در صنایع و کشاورزی ایجاد می‌شود. این بحران ابتدا از شهرهای کوچک و صنایع کوچک شروع می‌شود و همین‌طور ادامه می‌یابد تا به شهرهای بزرگ برسد. میزان تورم و هزینه‌های زندگی در روستاها پایین است. بنابراین روستاییان می‌توانند با رقم ۲۰۰ تا ۳۰۰ هزار تومان در ماه به راحتی زندگی کنند. حداکثر یک کار ساده دیگر هم انجام می‌دهند. بنابراین درآمدهای آنها تأمین است. اما متأسفانه آنها توجه نمی‌کنند که این روال ادامه نمی‌یابد و پس از چند سال که کشاورزی کاملاً نابود شد چگونه باید زندگی کنند. متأسفانه دولت رسماً به اینها صدقه می‌دهد. قدیم‌ترها حداقل می‌گفتند آنها که نمی‌توانند کار کنند، تحت پوشش بهزیستی قرار گیرند و سایرین کار کنند و کمک‌هزینه داشته باشند؛ ولی حالا پولی که می‌دهند کمک‌هزینه نیست تمام هزینه‌های زندگی این گروه است.»

- از مصاحبه آسمان با مدیر عامل بزرگترین واحد صنعتی در بیرجند

در همین زمینه: یارانه‌ها، پاشنهٔ آشیل جنبش سبز (نشانی)

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

لطفاً فقط در مورد موضوع این نوشته نظر بدهید. با سپاس!