خاتمی در اواخر دوران ریاست‌جمهوری خود، قول داد در نامه‌ای خطاب به ملت، به توضیح راه پیموده‌شده‌ی اصلاحات پرداخته و از علل برخی تصمیم‌گیری‌های خود پرده بردارد. مدت‌های زیادی بر سر این نامه بحث و گفت‌وگو بود و مردم بی‌صبرانه منتظر انتشارش بودند. سرانجام این نامه زیر عنوان «نامه‌ای برای فردا» منتشر شد. اما درونمایه‌ی آن که قرار بود توضیح راه پیموده‌شده‌ی خاتمی و مسیر اصلاحات باشد، بیانیه‌ای طولانی و کسل‌کننده و ملال‌آور و بی‌بو و خاصیت بود؛ درست مثل بیشتر سخنرانی‌های خاتمی که به‌جای سخنان و جملات کوتاه (همچون سیاستمداران حرفه‌ای) پر بود از توضیحات مفصل برای تشریح دیدگاه‌ها و کوشش وسواس‌گونه برای راضی نگاه داشتن همه و ممانعت از برانگیختن واکنش منفی «دیگران».
آنان که سودای خام روشنگری و شفاف‌سازی و افشاگری «نامه‌ای برای فردا» را به یاد داشتند، تقریباً مطمئن بودند که خاتمی در توضیح علت رأی دادنش در انتخابات مجلس نهم، «دلیل خاصی» را عنوان نخواهد کرد و بار دیگر به تکرار مکررات خواهد پرداخت. نامه‌ی کوتاه او همین پیش‌بینی را ثابت کرد.
آنان که سودای خام روشنگری و شفاف‌سازی و افشاگری «نامه‌ای برای فردا» را به یاد داشتند، تقریباً مطمئن بودند که خاتمی در توضیح علت رأی دادنش در انتخابات مجلس نهم، «دلیل خاصی» را عنوان نخواهد کرد و بار دیگر به تکرار مکررات خواهد پرداخت. نامه‌ی کوتاه او همین پیش‌بینی را ثابت کرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفاً فقط در مورد موضوع این نوشته نظر بدهید. با سپاس!